کد مطلب:275416 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:213
اللهم فکما هدیتنی لولایة...
اللهم فكما هدیتنی لولایه من فرضت علی طاعته من ولایه ولاه امرك بعد رسولك صلواتك علیه و آله حتی والیت ولاه امرك امیر المومنین علی بن ابی طالب و الحسن و الحسین و علیا و محمدا و جعفرا و موسی و علیا و محمدا و علیا و الحسن و الحجه القائم المهدی صلواتك علیهم اجمعین اللهم فثبتنی علی دینك و استعملنی بطاعتك.
ترجمه: خدایا همان گونه كه مرا هدایت كردی و به ولایت كسانی كه طاعتشان را بر من واجب فرموده ای كه آن ولایت، ولایت والیان امر توست پس از رسولت - درود و رحمتت بر او و خاندانش باد - تا پذیرفتم ولایت والیان امرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب و حسن و حسین و علی و محمد و جعفر و موسی و علی و محمد و علی و حسن و حجت قائم مهدی را - صلواتت بر همگی آن بزرگان باد - پس مرا بر دینت ثابت و استوار بدار و توفیق طاعتت را به من مرحمت فرما.
[ صفحه 21]
شرح
از این بخش از دعاء، دو مطلب اساسی فهمیده می شود:
الف - اسلام واقعی كه همان تشیع است وقتی تحقق می یابد كه فرد مكلف، امامت و ولایت همه دوازده امام را بپذیرد، و همه را امام و مفترض الطاعه و متصل به غیب و منصوب من عند الله بداند، و اگر به برخی از این بزرگان جهان عشقی بورزد و ارادتی پیدا كند و احیانا كتابی هم درباره اش بنگارد و با برخی دیگر كار نداشته باشد، اسلام واقعی و تشیع او ناقص است. به این حدیث پر نكته توجه كنیم [1] : عن محمد بن تمام قال: قلت لابی عبد الله - علیه السلام - ان فلانا یقرئك السلام و یقول لك: اضمن لی الشفاعه، فقال: ا من موالینا؟ قلت: نعم، قال: امره ارفع من ذلك، قال: قلت: انه رجل یوالی علیا و لم یعرف من بعده من الاوصیاء، قال: ضال، قلت اقر بالائمه جمیعا و جحد الاخر، قال: هو كمن اقر بعیسی و جحد بمحمد - صلی الله علیه و آله - او اقر بمحمد و جحد بعیسی، نعوذ بالله من جحد حجه من حججه.
ترجمه: محمد بن تمام گفت: به حضرت صادق - علیه السلام - عرض كردم: فلانی سلامت می رساند و می گوید به تو: برایم ضمانت شفاعت كن. امام فرمودند: او از معتقدین به ولایت ما است؟ عرض كردم: بلی. فرمودند: كار او بالاتر از آن است (ظاهرا اشاره به گمراهی آن مرد است). گفتم: او مردی
[ صفحه 22]
است كه به ولایت علی - علیه السلام - معتقد است لكن اوصیاء پس از او را نشناخته، امام فرمود: او گمراه است. گفتم: اقرار به همه ائمه (یعنی امامتشان) نمود، آخری را منكر شده است. فرمود: او به كسی ماند كه اقرار به نبوت عیسی آورده و منكر محمد - صلی الله علیه و آله - است، یا اقرار به محمد - صلی الله علیه و آله - آورده و منكر عیسی گردیده است، پناه می بریم به خدا از انكار یك حجت از حجتهای او. و باید توجه داشت كه از جمله (فثبتنی علی دینك) معلوم می شود كه دین واقعی اعتقاد به امامت ائمه - علیهم السلام - است.
ب - پس از اینكه سخن از ولایت و امامت همه ائمه - صلوات الله علیهم - به میان می آید و دعا كننده از خدا می خواهد كه او را بر این طریق استوار بدارد، سپس می گوید: (و استعملنی بطاعتك) توفیق طاعت خدا را از خدا می خواهد، معلوم می شود كه طاعت خدا و پیروی از فرمان های حضرت حق وقتی تحقق می یابد كه انسان مطیع ائمه باشد، و گر نه طاعتی تحقق نخواهد یافت جز ظواهری كه از جهال جهان دلبری كند. من اطاعكم فقد اطاع الله، و من عصاكم فقد عصی الله.
ترجمه: خدایا همان گونه كه مرا هدایت كردی و به ولایت كسانی كه طاعتشان را بر من واجب فرموده ای كه آن ولایت، ولایت والیان امر توست پس از رسولت - درود و رحمتت بر او و خاندانش باد - تا پذیرفتم ولایت والیان امرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب و حسن و حسین و علی و محمد و جعفر و موسی و علی و محمد و علی و حسن و حجت قائم مهدی را - صلواتت بر همگی آن بزرگان باد - پس مرا بر دینت ثابت و استوار بدار و توفیق طاعتت را به من مرحمت فرما.
[ صفحه 21]
شرح
از این بخش از دعاء، دو مطلب اساسی فهمیده می شود:
الف - اسلام واقعی كه همان تشیع است وقتی تحقق می یابد كه فرد مكلف، امامت و ولایت همه دوازده امام را بپذیرد، و همه را امام و مفترض الطاعه و متصل به غیب و منصوب من عند الله بداند، و اگر به برخی از این بزرگان جهان عشقی بورزد و ارادتی پیدا كند و احیانا كتابی هم درباره اش بنگارد و با برخی دیگر كار نداشته باشد، اسلام واقعی و تشیع او ناقص است. به این حدیث پر نكته توجه كنیم [1] : عن محمد بن تمام قال: قلت لابی عبد الله - علیه السلام - ان فلانا یقرئك السلام و یقول لك: اضمن لی الشفاعه، فقال: ا من موالینا؟ قلت: نعم، قال: امره ارفع من ذلك، قال: قلت: انه رجل یوالی علیا و لم یعرف من بعده من الاوصیاء، قال: ضال، قلت اقر بالائمه جمیعا و جحد الاخر، قال: هو كمن اقر بعیسی و جحد بمحمد - صلی الله علیه و آله - او اقر بمحمد و جحد بعیسی، نعوذ بالله من جحد حجه من حججه.
ترجمه: محمد بن تمام گفت: به حضرت صادق - علیه السلام - عرض كردم: فلانی سلامت می رساند و می گوید به تو: برایم ضمانت شفاعت كن. امام فرمودند: او از معتقدین به ولایت ما است؟ عرض كردم: بلی. فرمودند: كار او بالاتر از آن است (ظاهرا اشاره به گمراهی آن مرد است). گفتم: او مردی
[ صفحه 22]
است كه به ولایت علی - علیه السلام - معتقد است لكن اوصیاء پس از او را نشناخته، امام فرمود: او گمراه است. گفتم: اقرار به همه ائمه (یعنی امامتشان) نمود، آخری را منكر شده است. فرمود: او به كسی ماند كه اقرار به نبوت عیسی آورده و منكر محمد - صلی الله علیه و آله - است، یا اقرار به محمد - صلی الله علیه و آله - آورده و منكر عیسی گردیده است، پناه می بریم به خدا از انكار یك حجت از حجتهای او. و باید توجه داشت كه از جمله (فثبتنی علی دینك) معلوم می شود كه دین واقعی اعتقاد به امامت ائمه - علیهم السلام - است.
ب - پس از اینكه سخن از ولایت و امامت همه ائمه - صلوات الله علیهم - به میان می آید و دعا كننده از خدا می خواهد كه او را بر این طریق استوار بدارد، سپس می گوید: (و استعملنی بطاعتك) توفیق طاعت خدا را از خدا می خواهد، معلوم می شود كه طاعت خدا و پیروی از فرمان های حضرت حق وقتی تحقق می یابد كه انسان مطیع ائمه باشد، و گر نه طاعتی تحقق نخواهد یافت جز ظواهری كه از جهال جهان دلبری كند. من اطاعكم فقد اطاع الله، و من عصاكم فقد عصی الله.
[1] غيبت نعماني ط جديد ص 112.